Bugünlerde,seslenmek istiyorum sana.
Bağırmak,çağırmak,adını haykırmak istiyorum avaz avaz.Ve sonra dönüp bakıyorum ki bir adın yok,her şeye kılıf uyduran çöplük ve izbe aklımda.Sana bir hitabı yok dilimin.
Sana lal...
Sana kilitli...
Diyemiyorum mesela...
Sana "canım" diyemiyorum.Çünkü biliyorum ki canın da bir kıymeti kalmıyor sen gidince.Ne bu parmaklar benim,ne de pencereden bir toz bulutu gibi üflediğim tembel anılar.Tüm çiçeklerini döktüm içimin.
Artık can da yok,canan da...
Ağzımda sönük bir sigara,sana koymak istediğim isimleri tartıyorum.Hangisi senden daha ağır gelebilir ki bu şirazede?
Zira senden bir avuç koysam,diğer kefenin anlamı yitiyor.Ama buna rağmen "her şeyim" de diyemiyorum,aynı anda hiçbir şeyim olduğundan mıdır nedir?
Koyamıyorum sana bir isim.
Koyamıyorum...
Çünkü ben "Sen bana bakma,ben senin baktığın yönde olurum" diyen adamdan yana iken,sen o tatlı,pembe dilinde pervasız Orhan Veli mısralarıyla mutallaka mutallaka dolaşıyorsun bu şehrin sokaklarında.
Ait değilsin.Ne bana,ne bir başkasına.Soluduğun havaya bile yabancısın bir parça...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder